Franco Moschino urodził się w Abbiategrasso we Włoszech w 1950 roku. Uczęszczał na zajęcia artystyczne w Academia di Belle Arti di Brera w Mediolanie do 1969 roku. Chociaż miał zamiar być malarzem, wykorzystywał możliwości jako ilustrator mody dla różnych czasopism.
Był zapalonym obserwatorem obecnych zjawisk artystycznych, od awangardowych do współczesnych. Do 1983 roku Moschino współpracował z innymi producentami jako konsultant kreatywny w Aspesi, Blumarine i Cassoli. Zamiast wymyślać nową stylizację, łączył istniejące elementy w nieoczekiwany sposób. Jego profesjonalnie skrojone i klasyczne style, przerywane fantazyjnymi detalami, były widoczne na początku działalności jego firmy, Moschino S.n.c., która stała się Moon Shadow S.r.l. w 1983 roku. W 2000 roku firma została ponownie przemianowana na Moschino S.p.A.
Pokaz mody wyprodukowany przez wysoko ceniony Aeffe SpA, przyciągnął uwagę mediów, ponieważ projektant zawłaszczył sobie ubrania jako tablice informujące o braku szacunku i ironii. W 1989 roku, linia marki Moschino Couture została wprowadzona podczas „XX Olimpiady Mody”. Jego druga linia, oznaczona jako Tanie i Szykowne, została wprowadzona w 1988 roku. Podczas tej niezapomnianej prezentacji na wybiegu, ozdobne pejcze zdobiły wieczorowe ubrania i worki na śmieci zastępujące tkaniny, odzwierciedlające surrealizm i dadaizm.
Moschino zaprezentował swoją męską odzież Uomo w 1986 roku, a następnie zastosował ją w linii Diffusion w 1999 roku. Znakomicie skrojona stylizacja Jeans Uomo pojawiła się w 1996 roku. Innowacje biznesowe wprowadzane do każdej linii Moschino zawierały akcesoria, perfumy, stroje kąpielowe, okulary, odzież męską i damską, a zwłaszcza dżinsy. Wzory były prowokacyjnie i żartobliwie przedstawione w artystycznych wnętrzach, wnętrzach sklepowych, salonach, a nawet w biurze firmy. Winiety są wciąż reprezentowane jako potężne narzędzia komunikacji dla cierpkiego humoru, pasji i polityki Moschino. Teatralnie ubrani trubadurzy i aktorzy zapowiadali otwarcie pierwszego butiku Moschino w Mediolanie w 1989 roku. Na otwarciu sklepu Cheap and Chic, płótna malowane przez Moschino przekształciły przestrzeń handlową w galerię sztuki Una Galleria d’Arte Finta.
W 1991 roku Moschino otworzył butiki w Rzymie, Los Angeles i Nowym Jorku. W roku 1992 otworzył sklepy w Nowym Jorku i Mediolanie. Wystawy które towarzyszyły tym wydarzeniom znakomicie wyrażały jego opinie na temat kwestii środowiskowych, narkomanii, rasizmu, przyczyn zwierzęcych i przemocy. Sklepy w Bangkoku i Osace zostały otwarte w 1997 roku. W 1999 roku wykwalifikowani projektanci i rzemieślnicy ponownie przejrzeli tematy ikonograficzne Moschino. Stosując niekonwencjonalne metody, zaktualizowali wystrój oryginalnego salonu i sklepu detalicznego. Zdając sobie sprawę z historycznego poczucia humoru firmy i lekceważącego podejścia do projektowania, projektanci powiększyli i odnowili biura w Mediolanie w tym biura firmowe, showroom i studia projektowe. Zainstalowali zabawne rzeźby i artystyczne, strukturalne detale.
Moschino zmarł w 1994 roku z powodu komplikacji związanych z AIDS. Twórcza siłą firmy pozostała Rossella Jardini która zachowała tradycje i przekaz Moschino na globalnym rynku. W 1999 roku własność spółki została przeniesiona do producenta Aeffe SpA.
Kreator mody Moschino nazywał się pół-krawcem, pół-artystą. Mimo że nie kroił ani nie szył, często, szybko i spontanicznie rysował. Jego kroje były skrupulatnie skonstruowane i tradycyjne, a także sexy i pochlebiające użytkownikowi. Twierdził, że jest w konflikcie z systemem, który wytwarzał modę, ponieważ haniebnie lekceważył nowoczesne społeczeństwo. Moschino wybrał życie w otoczeniu zwykłych rzeczy, podczas gdy zapewniał wsparcie finansowe swoim ulubionym organizacjom charytatywnym, w tym programom rehabilitacji leków i hospicjum pediatrycznemu dla dzieci cierpiących na HIV / AIDS.
W 1995 roku Moschino utworzył organizację pod nazwą Smile, która oferuje pomoc dzieciom w krajach rozwijających się.
Produkował szalenie fantazyjne prezentacje sezonowe, radykalnie zmieniając sposób pokazów mody. Projektant raz wystąpił na scenie, aby przerwać pokaz na wybiegu, wykrzykując, że moda się skończyła. Innym razem pokazywał odzież na sztalugach i organizował imprezę inspirowaną atmosferą targu na wolnym powietrzu. Pewnego razu pokaz odbywał się z modelkami na kolanach wzdłuż pasa startowego, wszystkie prezentowały jego niekonwencjonalne ideały piękna, takie jak krzywy nos lub kędzierzawe włosy. Wiele modeli Moschino w swoich niezwykłych przedstawieniach przybierało role klaunów, madonny, mniszek i wróżek.
W 1985 roku próbka jego charakterystycznych sylwetek była tematem wystawy Italia: Genius of Fashion w Fashion Institute of Technology w Nowym Jorku. Przekazy Moschino pojawiały się drukowane, haftowane i na odzieży. Strategię stojącą za jego aktywizmem można również uznać za genialną sztuczkę, która motywuje klienta do zakupu. Kampanie reklamowe w latach 90-tych XX wieku proklamowały „Stop the Fashion System”, podczas gdy ubrania były bezczelnie drukowane lub w inny sposób aplikowane przez zabawne slogany w tym znaki pokoju, serca, plamy spaghetti i kody kreskowe. Ubrania Moschino zawsze odzwierciedlały poczucie humoru wraz z silnym poczuciem sprawiedliwości społecznej poprzez słowa i ikoniczne wzory, takie jak moździerz i cegły, egzotyczne postacie operowe lub kowbojskie stereotypy. W swojej linii Ecouture nazywał sztuczne futro jako ekologiczne i promował „przyjazne ubrania”, zabarwione naturalnymi barwnikami, ponieważ obawiał się, że ubiory oddzielają ludzi od natury.
W latach 90-tych XX wieku Moschino wykorzystywał mnóstwo rekwizytów do formułowania zdań i wizualnych kalamburów. W oknach wystawowych pokazywał manekiny w prostych kurtkach z napisem „Tylko dla ofiar mody”. Postawił królewską postać ubraną w koronę z suszonego makaronu, ilustrującą jego nieufność do autorytetu. Kolejne okno zawierało modele złożone z otwartych, zawieszonych nożyczek, robiących strzępy wspaniałych materiałów. Retrospektywna wystawa, zatytułowana XX Years of Kaos w Museo della Permanente, ukazała przedsiębiorczą historię Moschino. Strony publikacji z 1993 roku, w tym wideo, zaczynały ostrym cytatem opisującym „dziesięć lat głupoty, fantazji i mnie projektanta”.
Miasto Mediolan złożyło hołd projektantowi poprzez wystawę Moschino Forever w 1995 roku. W całym mieście zostały umieszczone powszechnie rozpoznawalne symbole handlowe, w tym krowa, serce, znak pokoju i wesoła twarz. W 1996 roku na wystawie New Persona, New Universe ukazał się ponadczasowy labirynt w kształcie serca, stworzony na tę okazję przez studio projektowe w firmie Moschino. Wystawa ta stanowiła część Biennale di Firenze, uroczystości, która po raz pierwszy łączy sztukę i ubiór w galeriach, muzeach i alternatywnych przestrzeniach Florencji we Włoszech. Wybór projektów Moschino znalazł się na wystawie Mody i surrealizmu w 1998 roku zorganizowanej przez Richarda Martina, kustosza gościnnego w Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie.
Przez całe życie Moschino wykazywał niezwykłą zdolność do śmiechu z siebie. Zachwycał się przywłaszczaniem uniwersalnych symboli, zabawą z nimi jako elementami ubioru i po prostu bawił się modą. Twierdził, że moda nie istnieje, a jeśli tak, to jej prawdziwe znaczenie będzie ucieleśniało wolność noszenia czegokolwiek.